Ik kom niet vaak buiten om boodschappen te doen, of zelfs meer dan een sprintje naar de supermarkt, dus internetwinkelen heeft een aantrekkingskracht. Het is zo gemakkelijk om met mijn laptop vanuit mijn luie stoel te zoeken naar alles wat ik wil. Het is zo gemakkelijk. Spullen zijn zo goedkoop en retourneren is een makkie - soms heb ik iets besteld dat niet werkt of niet past en zo goedkoop is dat ze het niet terug willen! Hoe cool is dat? Ik heb spullen die ik kan weggeven! Geen gedoe met parkeren, geen kleren passen in een luchtledig hokje, mijn ellebogen stoten, geen ander winkelend publiek dat om de kassa staat te dringen, niet naar buiten hoeven in die brandende zon. Mijn hemel, ik zou het zelfs vanaf de rand van het zwembad kunnen doen, met mijn voeten bungelend in het koele water, onder de schaduw van een parasol als ik dat zou willen.

Dit jaar had ik zomerkleren nodig. Nieuwe jurk? Ik typ de rubriek in en woosh! Ik word overspoeld met kleuren, stoffen, speciale aanbiedingen en zelfs dingen die ik eigenlijk niet wilde kopen. Uren heb ik doorgebracht met het bekijken van maten en recensies, waarbij ik soms op een zijspoor belandde en dingen bekeek die ik 6 maanden geleden terloops had bekeken, maar oh ja, ze hebben het onthouden - en net als een louche verkoper in de Kasbah die een baal zijde tevoorschijn tovert en een jurk belooft in 3 uur, ben ik verslaafd.Ik koop dingen voor mezelf, voel dan dat ik iets voor mijn man moet kopen en voor ik het weet is er een 'echt katoenen overhemd dat perfect past bij een korte broek' onderweg naar hem, maar 'er zijn nog maar 10 items, dus schiet op, koop nu! Wees niet teleurgesteld - je zult deze aanbieding niet nog een keer zien!

Credits: Unsplash; Auteur: marques-thomas;

Verslavend

Ik ben geschokt om te lezen dat internetwinkelen inderdaad kan worden geclassificeerd als een vorm van gedragsverslaving. Ik? Nooit! Ik rook niet eens, in hemelsnaam. Maar ik citeer: 'deze shopverslaving wordt gekenmerkt door een dwangmatige drang om online te shoppen om negatieve emoties te verwerken, wat leidt tot problemen met financiën en persoonlijke relaties. Het gemak, de toegankelijkheid en de dopaminestoot die met online aankopen gepaard gaan, dragen ertoe bij dat dit gedrag problematisch kan worden" (Nou ja, zo ver zou ik het niet willen noemen).

Ik geef toe, soms denk ik dat de helft van het plezier bestaat uit het zoeken naar het artikel dat ik wil hebben, proberen precies datgene te vinden wat ik zoek, me voorstellen hoe cool/leuk/aantrekkelijk/uniek/interessant ik eruit zal zien. Ik stop het in mijn virtuele winkelmandje en als ik de aankoop niet binnen een dag of twee afrond, gaat de prijs omlaag! Wauw! Hoe spannend is dat?

Ik houd mezelf voor dat dit allemaal is begonnen tijdens Covid, toen we de deur niet meer uit konden om te winkelen, maar ik moet nu proberen om deze duidelijke verslaving in te dammen. Ik beloof mezelf dat ik me zal uitschrijven voor reclame-e-mails, opgeslagen betalingsgegevens en shopping-apps zal verwijderen en zeker een wachttijd zal inlassen voordat ik impulsief op de 'kopen'-knop druk.

Maar beloftes worden gemaakt om gebroken te worden, nietwaar? Ik zal proberen te leren om die e-mail over te slaan waarin me een speciale korting wordt beloofd als ik het juiste omgekeerde kopje kan vinden met het muntje eronder verstopt. En de e-mail te negeren die zegt: 'Het spijt me u te moeten informeren mevrouw ...... dat het artikel dat u in uw winkelmandje heeft gelegd bijna is uitverkocht'.

Credits: Unsplash; Auteur: rupixen;

Ik denk dat dit het equivalent is van cataloguswinkelen jaren geleden, toen die enorme catalogi op tafel lagen en je alleen maar hoefde te kijken naar dameskorsetten of herenbroeken van keperstof of handschoenen van echt nepleer.

Je krijgt niet altijd waar je voor betaalt!

En weet je, ik leer het gewoon niet. Ik zie van die grappige artikelen op Facebook van wat er online te koop werd aangeboden en wat er daadwerkelijk is ontvangen. Ik zie jurken die eruit zien alsof ze door een vijfjarige met een stompe naald in elkaar zijn genaaid, en wandelschoenen die waarschijnlijk te klein waren voor Barbie zelf. En ja, in een onbewaakt ogenblik was ik er zelf ook slachtoffer van.

Maar ik moet er wel bij zeggen dat ik ook aangenaam verrast ben geweest als er iets aankwam dat echt paste, werkte en aan de beschrijving voldeed.

Ik leef in hoop.