Late vruchten

De tuinen hier in de buurt zijn overvol met rijpend fruit en het begon met onze frambozen. Deze verschijnen meestal in mei, maar alles leek laat dit jaar. (Onze narcissen bloeien bijvoorbeeld normaal gesproken in januari, maar dit jaar moeten ze door de regen het idee hebben gekregen dat ze weer in Wales waren en ze arriveerden op tijd voor St David's Day.) Dezelfde zes weken vertraging deden zich voor bij de frambozen, die voor het eerst rijpten in juni. Maar om hun traagheid te compenseren, produceerden ze tot begin september genoeg fruit voor het ontbijt - drie maanden lang. Vlak na de frambozen kwamen de kruisbessen. Hoe lekker ik beide vruchten ook vind, kruisbessen nemen voor mij een heel speciale plaats in: ze doen me denken aan de tuin van mijn tante en de keuken van mijn moeder. Mijn tante moet een enorm aantal struiken hebben gehad in haar, toegegeven, zeer grote tuin, want er leek een eindeloze voorraad kruisbessen, taartjes en taarten te zijn. Helaas hebben we alleen die ene struik in onze tuin.

Unieke kruisbessenstruik

Soms vraag ik me af hoe uniek onze kruisbessenstruik is. Er zijn er vast niet veel van in het land. We kochten hem bij een plaatselijk tuincentrum waar ik meteen zag wat het was, de stekelige vallen riepen lang begraven herinneringen op. De verkoper deed het af als een soort uva branca aberratie en we haalden hem op voor een appel en een ei, plantten hem en wachtten een paar jaar. Nu, acht jaar later, produceert hij jaarlijks en dit jaar gaf hij ons zo'n twee kilo van het kostbare fruit. Ik droeg mijn doornkrassen, nee gutsen, met trots en at, als een dwaas, met liefde mijn toetjes met ingezwachtelde handen.

Rond diezelfde tijd gaf de passievruchtplant zich over aan zijn gewoonte om bloemen en vruchten tegelijk te produceren - een vreemde eigenschap - maar het zou nog tot eind augustus duren voordat de eerste vruchten in onze handen vielen. Ondertussen hadden onze buren verderop een probleem waar ze graag onze hulp bij wilden: ze hadden een kumquatboom die een enorme hoeveelheid vruchten produceerde en omdat ze niet zo van kumquats hielden, vroegen ze ons hen te helpen ze kwijt te raken. Nou ja, alles om een buur in nood te helpen natuurlijk. In de loop van de zomer overhandigden ze ons kilo na kilo kumquats en toen ik een blik wierp op de prijs van een klein punnet in de supermarkt, vergaapte ik me aan de prijs.

Maar wat moesten we ermee? We hadden weinig ervaring met het gebruik ervan - alleen een voorzichtig voorproefje hier en daar in het verleden, maar nu werden we geconfronteerd met (letterlijk) emmers vol. Het werd al snel duidelijk dat ze net zo goed werken als fruit en als saladegroente en toen de hitte in juli en augustus toenam, werden we blij van nieuwe varianten op onze salademenu's. Een speciale favoriet ontstond toen ik wat kumquats met geraspte rode kool en zoete uien raspte en met verschillende dressings speelde. Het fruit gaf de salade een heel speciale smaak en het combineerde prachtig met appelazijn. Lekker. Doe er wat rode pepers uit de tuin bij en we bereiken een soort salade nirvana. Ik heb ook geprobeerd jam, marmelade, conserven en chutneys te maken - vooral de pittige chutney was erg lekker en populair bij onze kumquat-hatende buren. Maar mijn favoriete ontdekking van de vele proeven en experimenten was kumquatijs. Ik ontdekte al snel dat een lekker eigeel ijsje met yoghurt in plaats van room perfect was. Het was luxe, lyrisch zelfs. Onze buren waren ook enthousiast over het resultaat en vroegen om meer - wat ze ook kregen. Nu pas realiseer ik me hoe sluw ze zijn geweest.

De kumquats

Naarmate de zomer vorderde, nam het aantal kumquats af, maar andere buren gaven ons andere emmers, dit keer gevuld met kleine maar heerlijke pruimen als betaling voor het repareren van de sluwe vespa asiática-val op zonne-energie in hun bijenstal. Mijn zwager kwam ook met nog een paar emmers van hetzelfde: 'klein maar fijn', verontschuldigde hij zich.


Tegen die tijd waren de maracujávruchten eindelijk rijp en toen de laatste frambozen op waren, namen de passievruchten hun plaats in op de ontbijttafel. Ik denk altijd dat ik frambozen het lekkerst vind, totdat ik kruisbessen proef, die dan koningin zijn. Dat wil zeggen, totdat ik maracujá herontdek en mijn smaakpapillen in overdrive gaan. De hemel.

De omgekeerde bloemen

Nu is het een overdaad aan vijgen. Vijgen zijn natuurlijk strikt genomen geen fruit, maar omgekeerde bloemen, maar laten we dat weglaten. Overvloed dekt nauwelijks de lading - ze rijpen en vallen sneller van de bomen dan wij ze kunnen eten. Ook komen er dagelijks peren en appels van de velden, samen met de laatste bramen in zappige kruimels. We staan op het punt om bedolven te worden onder tonnen druiven(vindimas is hier in het noorden nog maar net begonnen, hoewel het om de een of andere reden elk jaar vroeger wordt) en binnenkort is het tijd voor de jaarlijkse megaglut kaki. Feest volgt op feest. De hongersnood is ver weg en vergeten. Voor nu.