Pochodził ze szlacheckiej rodziny i wstąpił do zakonu dominikanów w klasztorze św. Dominika w Walencji w 1544 roku, w wieku osiemnastu lat. Jako młody zakonnik był znany ze swojej pobożności, surowości i zainteresowań intelektualnych. Pełnił różne funkcje w zakonie, w tym mistrza nowicjuszy, prowadząc nowych członków w ich duchowej formacji.

Praca misyjna w Nowym Świecie

W 1562 r. Bertrand zgłosił się do pracy misyjnej w Nowym Świecie. Został wysłany do hiszpańskich kolonii w dzisiejszej Kolumbii, spędzając siedem lat głównie w regionie Nowej Granady. W tym czasie poświęcił się ewangelizacji rdzennej ludności, nauce ich języków i obronie ich praw przed nadużyciami ze strony niektórych hiszpańskich kolonistów. Przypisuje mu się nawrócenie tysięcy ludzi na chrześcijaństwo, często chrzcząc duże grupy jednocześnie. Jego wysiłki misyjne charakteryzowały się potężnymi kazaniami i głębokim współczuciem.

Powrót do Hiszpanii i późniejsza posługa Po powrocie do Hiszpanii w 1569 r. Bertrand kontynuował swoją posługę jako kaznodzieja i kierownik duchowy. Stał się bliskim przyjacielem i spowiednikiem św. Teresy z Ávila, oferując jej wskazówki i wsparcie w jej wysiłkach na rzecz reformy Zakonu Karmelitańskiego. Służył również jako przeor kilku klasztorów dominikańskich.
Ludwik Bertrand zmarł w Walencji 9 października 1581 roku. Został kanonizowany przez papieża Klemensa X 12 kwietnia 1671 roku. Uważany jest za patrona Kolumbii i często przywoływany jest w walce z ukąszeniami węży.